Ik luisterde gespannen naar de stem aan de andere kant van de lijn: “Gefeliciteerd, je hebt de rol, Jeroen. Of zal ik al zeggen: ‘Gijs’?” Ik sprong een gat in de lucht. Als totaal onbekend acteur had ik een hoofdrol in GTST te pakken: dokter Gijs Bentz van den Bergh. Ik voelde me de koning te rijk. Ik was 28 en mijn leven ging precies volgens het ambitieuze plan wat ik voor mezelf had gemaakt. Een lekker huis in Amsterdam, een erotische flirt met een prachtige vrouw, en dan nu de status van beroemdheid. De halte hierna: ik zou de eerste Nederlandse James Bond worden. Dat is er nooit van gekomen. Wat is er gebeurd?
Kortgezegd: het leven trok zich geen reet aan van mijn nieuwe status van BN-er. In de GTST-fabriek miste ik de wonderlijke magie van de theateropleiding waarin ik transformeerde tot Hamlet en Herakles. Ik moest mijn huis uit. De prachtige vrouw ging terug naar haar ex. Mijn contract bij GTST werd niet verlengd. Mijn vader overleed plotseling.
De koning viel van zijn troon. Ik was totaal ontredderd. Dat. Deed. Pijn.
Terugkijkend zat mijn grootste pijn in de eenzaamheid. Ik probeerde daar een antwoord op te vinden door seks te hebben met veel vrouwen. Ik stapte in amateurtoneel projecten om maar iets van werk te behouden. Ik ging wonen met een huisgenote waar ik niks mee had. Ik voelde me machteloos. En ik hield me groot. Wat ik nodig had was steun en warmte. Mijn hart te kunnen luchten. Herinnerd te worden aan diepere lagen in mezelf, waarin ik zo veel meer ben dan mijn zelfbeeld. Ik had het nodig om gevoed te worden door een ándere liefde dan die van de aantrekkelijke vrouwen om me heen.
Ik had een mannencirkel nodig.
En ik heb een lange weg gelopen om daar eindelijk in terecht te komen, want twintig jaar geleden waren mannencirkels nog lang niet zo vanzelfsprekend als ze inmiddels zijn. Bovendien paste het niet bij mijn zelfbeeld om steun te accepteren.
Fast forward: in de mannencirkels die ik nu zelf faciliteer, zie ik steeds opnieuw mezelf. Ik zie mezelf in de CEO die zijn wereld ziet instorten als de beurskoers van zijn bedrijf daalt. In de zanger van een grote band die zijn hart al lang geleden achterliet in de garage waar hij nog muziek maakte voor zijn plezier. In de hoge marineofficier die steeds in rang steeg, terwijl zijn achting voor zichzelf steeds verder daalde.
Ook al stijg je niet tot de top van je bedrijf, veel mannen maken maskers om indruk te maken in de wereld. Proberen hun hoofd boven water te houden met werk, gezin, sport en familie. Vegen daarin van alles onder het tapijt. Veel mannen werken harder aan hun buitenkant dan aan hun binnenkant.
Begrijp me goed: er zit grote schoonheid in ambities. In het behalen van doelen en volbrengen van missies. Maar als dat niet gepaard gaat met persoonlijke groei, met een stevige verbinding met je innerlijke diepte, dan zijn al je inspanningen onbewust een poging om een leegte in jezelf te bedekken die vroeg of laat aan het licht wil komen.
Het hele universum spant namelijk samen om je te overladen met zegeningen en groei. Vaak is zo’n zegening in het begin moeilijk te herkennen. Het leven geeft je dan een faillissement of ontslag, een pijnlijke scheiding of het verlies van een dierbare. Of dat alles tegelijk, zoals met mij gebeurde toen ik in een periode van twee maanden mijn huis, mijn vriendin, mijn werk én mijn vader verloor – en het leven mij langs deze pijnlijke weg in contact bracht met een diep verlangen naar verbinding en authenticiteit.
Het goede nieuws is: je hoeft niet te wachten op zo’n crisis. We leven in een wonderbaarlijke tijd met een overvloed aan mogelijkheden in persoonlijke groei. Als je je ontevreden voelt, onvervuld, of alleen al een knagend gevoel van gemis: weet dan dat er mannen op je zitten te wachten om je te steunen. En zich te laten steunen door jou.
Ja, ik weet het: als mannen elkaar in de kroeg, op de voetbalclub of bij het weekoverleg tegenkomen, hebben ze de onbewuste neiging om elkaar de maat te nemen. Om de strijd met elkaar aan te gaan, zodat ze er zelf beter uitkomen. Met een scherpe grap, een ondermijnende opmerking, of door de ander te negeren, laten ze elkaar duidelijk voelen wie hier de alfa is. Als zo’n man je de hand schudt, trekt hij eraan, zodat hij je letterlijk uit balans brengt. Hij kan het niet laten. Misschien ken je zulke mannen, of realiseer je je nu dat je er zelf één bent.
Dat maakt je niet fout. Maar het is wel goed om te zien dat je dat hele spel op de wagen zet om een innerlijke leegte op te vullen. Want wij mannen zijn ontzettend gewond. Door millennia machtsstrijd, verraad en oorlog. Diep in je lijf draag je als man het verhaal van Kain en Abel; de broers die elkaar de hersenen in sloegen om de liefde van hun goddelijke vader te winnen. We groeien zo allemaal op met de boodschap dat mannen zijn niet te vertrouwen zijn.
Die boodschap kan je ver weghouden van het vertrouwen van andere mannen; van hun liefde, broederschap en steun. In een mannencirkel helen we deze diepe wonden van eenzaamheid. Leer je om verantwoordelijkheid te nemen voor je gevoelens, je gedrag en je verwondingen. Zodat je je niet meer klein hoeft te houden of jezelf op hoeft te blazen, maar je je natuurlijke plek kunt innemen in de wereld; verbonden met jezelf en de anderen om je heen.
Ik ben nooit James Bond geworden. Ik ben het échte leven ingestapt. Mijn gevoelens zijn van mij. Ik leef mijn eigen leven, niet dat van een personage. De weg was in het begin eenzaam, maar gaandeweg ontmoette ik mannen die me een zet hebben gegeven, waar ik ongelofelijk dankbaar voor ben. Ik ben nu omringd door trouwe vrienden, heb een heerlijke vrouw en een vurige vikingzoon. Ik ervaar nu zo veel meer vervulling in mijn werk waarin ik bijdraag aan een mooiere wereld met meer verbondenheid, in plaats van vooral aan mijn eigen imago.
Zin om de kracht van broederschap zelf te ervaren? Kom naar ons Mannenkracht Festival, Voluit Mannen Weekend of onze Jaarcirkel. Of check onze socials.
Ik wens je een krachtige, gezonde mannencirkel vol vuur, moed en eerlijkheid. Jeroen Biegstraaten / Mannenkracht
