Zomer 2013, op blote voeten hoor ik mezelf joelen. Ik sta te springen op de muziek met mijn handen in de lucht en in een flits de gedachte “ik lijk wel een idioot”, maar dan zet de DJ nog meer aan en die gedachte heeft geen plek meer. Later lig ik uitgeput op mijn rug naar het plafond te staren. De stilte in mij overvalt me...
Dit overkwam me op een Ecstatic Dance feest in Amsterdam samen met ongeveer 100 andere dansers. Zo tussen de 20 en 60 jaar schat ik en sportief, net, zomers of alternatief gekleed.
De richtlijnen voor deze dansevenementen zijn doorgaans heel simpel: Sober (geen drugs/alcohol), op blote voeten, niet praten op de dansvloer en geen telefoons of camera’s. Maar wel vrij bewegen, los van de restricties van pasjes en zoals het hoort.
Voor iemand die uit een doe maar normaal dan doe je al gek genoeg opvoeding komt was dit best een opgave. Ik kan structuur goed waarderen en ik houd me graag op de achtergrond. Maar hier gebeurde iets wat me voor altijd bij bleef.
De wereld is pastel en trance
Toen ik destijds de dansvloer betrad, stapte ik een totaal andere wereld binnen. De geur van wierook kwam me tegemoet, zachte muziek uit de speakers en de sfeer was er een van rust. Mijn mede dansers kwamen langzaam binnendruppelen, ze groeten elkaar met warme omhelzingen, waren aan het dansen op de inloop muziek of ze waren aan het mediteren.
We werden vervolgens welkom geheten door een Engelssprekende man en volgden de instructies die hij gaf als warming up voorafgaand aan de DJ. Bewegen door de ruimte op verschillende snelheden met of zonder sprongetjes of elkaar aankijken tijdens een slow-motion oefening. Ik werd er niet per sé ontspannen van maar wel warm!
Toen de DJ eenmaal begon merkte ik op dat het ijs eigenlijk al een beetje was gebroken en iedereen gewoon al aan het bewegen was. De muziek was in het begin rustig en de meesten hadden hun ogen gesloten. Naar mate de beats de muziek inkwam werd ik in ieder geval steeds losser en danste de stijfheid mijn lichaam uit.
Na ongeveer 45 minuten werd de muziek steeds intensiever, intenser, heftiger en het dansen steeds wilder en na een explosie van de menigte luidde de DJ het eerste rust moment in met een zacht piano nummer. Toen werd het stil in mijn hoofd.
Hoezo dan Ecstatic Dance?
Ecstatic Dance, je ziet het inmiddels overal in Nederland opduiken. In de grote en kleine steden maar ook in the middle of nowhere. Het nieuwe uitgaan zonder drank en drugs. Wat is hier zo aantrekkelijk aan? En wat is dat Ecstatic dansen eigenlijk?
Dansen om te ontladen, te socialiseren en voor je gezondheid is niets nieuws maar de Ecstatic Dance evenementen lijken een behoefte te vervullen in onze individualistische samenleving, waarin menselijk contact gedreven wordt door technologie. De hang naar samenzijn en lichamelijke expressie is groot. Ook de gezondheidszin, het mindfull zijn voor lichaam en omgeving, trekt nu door naar het stappen. Want hoe lekker is het om de volgende ochtend fris en opgeladen je bed uit te stappen. Geen suis in je oren en gebonk in je hoofd?
Ecstatic Dance is ontstaan toen ene Max Fathom (USA) zijn wekelijkse dansvorm (de 5Ritmes – een dynamische dansvorm waarin achtereenvolgend wordt “gedanst” op 5 verschillende ritmes) samenvoegde met de elektronische muziek waar hij op festivals mee in contact kwam. Hieruit ontstonden zijn zondagochtend Ecstatic Dance op Big Island Hawaï. Deze ochtenden werden zó succesvol dat het even later naar San Francisco werd gebracht en vervolgens (2012) naar Amsterdam werd gehaald door Shanto.
Concisous clubben in veiligheid en overgave
Ecstatic staat voor je lijf uit de stase – uit je vaste patroon - dansen en zou je kunnen bestempelen als een vorm van Conscious Clubbing (er wordt ook overdag gedanst). Met aanvulling dat de vrijheid van bewegen in een veilige omgeving voorop staat.
Hoe dan veilig? Dan komt het op de spelregels neer; namelijk géén camera’s en telefoons, geen drank en drugs maar wel respectvol en met de spaceholders (hoeders van de ruimte) die op zo een event aanwezig zijn. Dat het ontbreken van telefoons/camera’s en het drugsvrij zijn een veiligere situatie oplevert is goed te begrijpen, immers niets ongewilds komt op Sociale Media én drugs geven je een onberekenbare staat van zijn, dus die zijn afgevinkt. Alleen onder invloed van muziek zijn dus.
Maar ook het respect voor de ander en het niet mogen spreken biedt dat. Het rekening houden met anderen terwijl je vooral met jezelf bezig bent, oordelen vallen weg en het ontbreekt aan het bekende jaag gedrag. Dit in combinatie met de aanwezigheid van ervaren mensen (de spaceholders) die onopvallend zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, dat alles geeft veiligheid.
En als je je veilig voelt en weet dat niemand oordeelt over hoe je danst of hoe je eruitziet, dan ervaar je veel meer de ruimte om te dansen alsof niemand kijkt. Die vrijheid om te dansen zoals je wilt mét het respect voor elkaar op de dansvloer onderscheid Ecstatic Dance van andere evenementen. Het doel? Je zou kunnen zeggen in overgave zijn op de dansvloer, en als je dát op de dansvloer kan, dan kan je dat ook in je eigen leven toepassen.
De menigte als kracht
Wat ik ook nog wil benoemen is het effect van de menigte om op deze wijze te dansen. Onderdeel zijn hiervan heeft een haast magische kwaliteit. Zie als voorbeeld de menigte wat tijdens een concert het hele nummer meezingt…kippenvel! Of tijdens een sportevenement waar de toeschouwers als 1 achter een team staan en alle emoties voorbij zien komen en ook zelf ervaren.
Dat is ook mogelijk tijdens een Ecstatic Dance, waar het dansen binnen de spelregels op club muziek het maakt dat het veel meer is dan een feest of een natural high op water of thee.
Dit heb ik lijfelijk meegemaakt die ene zomeravond en het Ecstatic Dance virus is ook op mij overgedragen. Zodanig dat ik sinds 2014 zelf Ecstatic Dance in Utrecht organiseer. Het is lastig om te duiden wat Ecstatic allemaal is, want het kan zoveel zijn! Een simpele work-out, een party in volle overgave, een diepe dansreis, zelfs een spirituele ervaring en nog veel meer. Voor mijzelf is het elke keer weer anders en toch ook altijd een ceremonie van het leven, elke vrijdagavond weer, en dat heeft mijn leven enorm verrijkt.
Ik zou zeggen; probeer het een keer of 3 want dan krijg je een goed beeld én kom alleen, je mag toch niet praten op de dansvloer :)
Foto credits: Virginie Brune – Ecstatic Dance Paris
